ve Yagmur Düstü

Hissettigim seyin yalnizca yorgunluk oldugunu düsündüm önce, ancak bu hisse ek olarak hayatim boyunca hic yasamadigim, her yerimi kaplayan bir panik hali de vardi. Rowan sürekli agliyordu ve ben Chrisin onu bana getirecegi ani korkuyla bekliyordum. Midem bulanmaya basladi; gögsümün cevresinde adeta sürekli daralan bir kemer vardi. Panige eslik eden cogunlukla endise olurdu ama benim üzerime keskin ve kesin bir yikilmislik hissi cöktü. Parmagimi bile oynatamiyordum. Yatakta oturdugum yerden derin, agir ve bögrümden kopan bir inleme koyverdim. Bana söylendigi gibi yalnizca hassas ve aglamakli degildim. Yasadigim, ne yazik ki farkli bir seydi. Adet öncesi yasadigim gergin dönemler beni melankoliklestirse ya da icine kapanik birine dönüstürse de, hayatin kendine has zorluklari karamsarliga itse de, ben her zaman bu halimin uzun sürmeyecegini bilirdim. Yasadigim sasirtici derecede farkli boyutlarda bir hüzündü. Sanki hic gecmeyecekti.